Interview: “Groene Lieve” krijgt “Groene Pluim”
KALKEN – Lieve Van Bockstael (70) ijverde jarenlang voor een schoon en groen milieu, al gaat dat nu niet meer zo vlot na een zware operatie. Toch ligt het behoud van de Kalkense Meersen haar nog na aan het hart. Ze hield er de bijnaam "Groene Lieve" aan over. Voor haar levenswerk krijgt ze dit jaar de ‘Groene Pluim’ van Groen Laarne Kalken.
Haar wortels liggen in Lokeren. Haar vader was tijdens de Tweede Wereldoorlog actief in het verzet en dat had serieuze gevolgen voor het gezin.
“Papa leed aan het concentratiekampsyndroom en dat betekende veel miserie. Acht leden van de familie overleefden de Tweede Wereldoorlog niet.
Nonkel Rudolf werd na Breendonk gefusilleerd, zijn zoon Etienne, papa’s vriend, overleefde de kampen, maar werd op zijn Dodentocht overreden door een kar en stierf uiteindelijk op Sinterklaas 1945. De oudste zus van mijn vader, tante Martha stierf in 1943 en de vijf anderen kwam om in een Amerikaans bombardement.
Het gevolg was dat we niets uit de Amerikaanse mode mochten dragen, geen Cola drinken enz. En de Russen hadden een beentje voor, want zij bevrijdden Etienne.
Kwam nonkel Arthur, de weduwnaar van tante Martha bij ons, dan zaten die twee mannen te huilen : de nonkel voor de Eerste Wereldoorlog en papa voor de Tweede Wereldoorlog. Nonkel Arthur had twee maal een gasaanval rond Ieper overleefd en voor hem liep ik zeven maal de Vierdaagse van de IJzer. Papa weigerde over zijn ervaringen te spreken met ons.
Wel weet ik dat hij kon ontkomen door toeval. Nonkel Rudolf, papa en Etienne waren op tocht met vlugschriften en omdat papa bleef plakken, is hij niet opgepakt. Maar vermoedelijk had hij een vreselijk schuldgevoel.
Of ze de serie ‘Kinderen van het verzet’ op Canvas gevolgd heeft?
“Het blijft mij achtervolgen, maar ik mijd het liever om daar naar te kijken”, zegt Lieve.
“Let wel, ik ben aan geen enkele partij gebonden”, benadrukt ze. “Ook sommige groene politici hebben mij trouwens ontgoocheld.
Papa zat in de COO (nu OCMW) van Lokeren als CVP mandataris. Ze lieten hem vallen, toen hij inging tegen het partijstandpunt. Ik zag hoe erg hij zich dat aantrok en ik nam mij voor later in zijn voetsporen te lopen zonder aan partijen gebonden te zijn . Tot hiertoe is dat nog altijd zo. ”
“Ieder nieuw plan , zoals Mestactieplannen of iets rond natuur, kreeg ik jarenlang bedreigingen zelfs al ging het later niet door. Dat was akelig. In Kalken herinneren ze zich nog hoe ik met mijn auto onder de mest naar huis reed. Uiteindelijk heb ik moe getergd, ooit een brief geschreven naar wijlen premier Jean-Luc Dehaene, die ervoor bekend stond dat hij er soms met de vuile voeten doorging. Maar zonder resultaat.”
“De rijkswacht van toen kwam mijn huis volledig onderzoeken en ze hebben ons ook wekenlang in de gaten gehouden, voor ’t geval we ergens microfoons of zo hadden verstopt. Kun je je dat voorstellen?”
Ik begrijp dat boeren niet jullie beste vrienden zijn?
“Dat kun je wel zeggen”, zegt haar man, Eric Masson. “Let wel, vooral de oudere generatie boeren. Ik geef een voorbeeld. In de buurt hier woonde een boer, die regelmatig ging jagen. Op een gegeven moment vond ik een aantal lege kogelhulzen en reed ermee naar de politie in Wetteren om een klacht in te dienen. Toen kwam die man aan mijn deur en hij eiste dat ik mijn klacht zou intrekken, of er zou eens iets kunnen gebeuren.”
Kolena
“In 1974 kwam ik in Kalken wonen en ik sloot mij aan bij de vzw Kolena”, vertelt Lieve. “We organiseerden een toeterevenement om aandacht te vragen voor de Gewestplannen omdat de gemeenten en de boeren niet meewilden.”
“Later deden we acties tegen een proefstation voor varkens dat gepland was in de Kalkense Meersen en dat haalden we wel. Van toen af hadden we successen rond de voortdurende verdroging. Vooral de provincie was ons goedgezind, mede door toenmalig gouverneur Balthazar. Prof. Patrick Meire beloofde mij ook een groot natuurgebied en dat werd het Sigmaplan. Dat Sigmaplan ja ....
Op de voorbereidende vergaderingen verdedigde ik nogal fel de boeren uit Kalken en dat gaf volgende anekdote :”Mevrouw Van Bockstael, ge denkt toch niet dat die boerkes uit Kalken opwegen tegen de metropool A. “ Eenzelfde opmerking als die uit de jaren 1950 toen mijn papa het opnam voor de haven van Lokeren. Toen was het Meneer V. B. ge denkt toch niet dat de Durme op kan tegen de wereldhaven van A.”
Lieve deed jarenlang vrijwilligerswerk bij ondermeer Natuurpunt en de vzw Kolena, die regelmatig wandelingen organiseerde in de Kalkense Meersen. “Het was de bedoeling om voor natuur en milieu een draagvlak te creëren. Kolena - een zustervereniging van natuurpunt Scheldeland - is nu opgedoekt.
“Ik kreeg serieuze problemen met een knie, hij was kapotgewandeld eigenlijk, dus moest ik mijn activiteiten beperken. Maar ik doe wel nog promotiewerk voor natuurboeken”, zegt ze enthousiast.
Samen met Natuurpunt voerde Lieve jarenlang actie tegen het droogtrekken van de Kalkense Meersen.
“Het probleem is dat het pompstation van de Meersen eigenlijk één meter te diep staat”, zegt Eric - in zijn beroepsleven was hij ingenieur. “Men heeft ooit geprobeerd van de Meersen bouwgrond te maken, maar dat hebben we gelukkig kunnen tegenhouden. Nu zijn de Meersen officieel, Vlaams en Europees, beschermd natuurgebied.”
Die grote passie en liefde voor de natuur, hoe is die ontstaan?
“Mémé, de mama van papa had op haar muren zandhagedissen die zij “lieézoarkes” noemde en haar tuintje stond vol met wat ik “ou metenbloemen” noemde.
Vaak gingen papa, mijn oudste broer en ik op zondagmiddag wandelen en de natuurkennis van papa verblufte mij altijd. Hij wist alles over vogels en ik heb altijd gedacht dat mijn kennis niet tot aan de enkels van die van papa kwam. Dat is natuurlijk niet zo, maar omdat ik een goed burgermeisje moest zijn, kon ik niet buiten lopen zoals mijn broers en was mijn natuurkennis passief.
Die kennis haalde ik bv uit de boeken van Old Shatterhand van Carl May die ik voor de weertjes las, bv hoe konden Indianen afstanden schatten.”
Hoe kom je aan je bijnaam ‘Groene Lieve’?
“Ik kwam oorspronkelijk aan mijn bijnaam ‘Groene Lieve’ door de 8e Seascouts van Nieuwpoort waar ik secretaris was. Onze 3 dochters waren daar toen alle drie lid. Er was ook een ‘Cultuur Lieve’. Deze naam is dan in Kalken overgenomen.
De leefkamer van Lieve en Eric ademt een gezellige drukte. Een hondje van onbekende origine besnuffelt de onbekende bezoeker en moet dan naar buiten voor een plasje. Op de tafel ligt een stevige verrekijker, om de tuinvogels te observeren die zich tegoed doen aan vetbollen en ander lekkers. Natuurliefde heeft soms vleugels.
Tekst: Gerrit De Clercq
Index 